[นายพรนรินทร์ ภูครองหิน]

กรณีศึกษา การที่เทศบาลก่อสร้างสะพานทางเดินเท้าคอนกรีตเสริมเหล็กพร้อมราวสะพานรุกร้ำที่ดินของผู้ฟ้องคดี จึงแจ้งต่อเจ้าหน้าที่ของเทศบาลว่า ไม่ยินยอมให้ก่อสร้างสะพานทางเดินเท้าดังกล่าว ในที่ดินของผู้ฟ้องคดีโดยเด็ดขาด แต่ผู้ถูกฟ้องคดียังก่อสร้างจนแล้วเสร็จโดยไม่มีการเจรจาหรือตกลงใด ๆ กับผู้ฟ้องคดี
ผู้ฟ้องคดี จึงมีหนังสือให้ผู้ถูกฟ้องคดี รื้อถอนสะพานออกไปจากที่ดินของผู้ฟ้องคดี แต่ผู้ถูกฟ้องคดียังเพิกเฉยและเปิดให้มีการใช้สะพานดังกล่าว ผู้ฟ้องคดี จึงนำคดีมาฟ้องต่อศาลปกครองขอผู้ถูกฟ้องคดี ให้รื้อถอนสะพานพร้อมทั้งดำเนินการแก้ไขที่ดินให้กลับสู่สภาพเดิมผู้ถูกฟ้องคดีให้การว่า ผู้ฟ้องคดีได้อุทิศที่ดินให้ใช้ก่อสร้างอันทำให้ที่ดินในส่วนดังกล่าวเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดินสำหรับพลเมืองใช้ร่วมกันโดยปริยายตามมาตรา 1304 (2) แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์จึงฟังไม่ขึ้น กล่าวคือ ให้ผู้ถูกฟ้องคดีรื้อถอนสะพานทางเดินเท้าคอนกรีตเสริมเหล็กพร้อมราวสะพานในส่วนที่รุกล้ำที่ดินของผู้ฟ้องคดีพร้อมทั้งปรับสภาพที่ดินในส่วนดังกล่าวให้มีสภาพเดิม  ศาลปกครองสูงสุด คดีหมายเลขดำที่ 1179/2559 คดีหมายเลขแดงที่ 424/2567 มีผู้ขอมานะท่าน (ค้นโดยนิติกรพร)
<a href="https://www.nitikon.com/document/doc_117392198920240517_094925.pdf" target="_blank">https://www.nitikon.com/document/doc_117392198920240517_094925.pdf</a>